به نظرم هیچ کسی نمیتونه گذشته رو واقعا بریزه دور. یعنی یه جایی انگار کنه که هیچ چیزی پشت سرش نبوده و نیست.بعد با خیال راحت از صفر شروع کنه.
یعنی من اگه هزار سال دیگه هم از امیرآباد رد بشم، سر اون خیابون ناخودآگاه گردن میکشم که ببینمش. یعنی هزار سال دیگه هم آسانسور خیلی چیزها رو یادم میاره. یعنی مثلا چشم آبی همیشه برای من خاطره زنده میکنه. یعنی هنوز مثلا وقتی یه دختری رو میبینم که محکم محکم دست باباش رو گرفته من دلم فشرده میشه...تا ته دنیا میدونم که این بعضی چیزا با من میان.
ولی این روزا دارم تمرین میکنم روزای رفته مثل قبل اذیتم نکنه. دارم تمرین میکنم بگذارم هر چقد رمیخوان توی ذهنم مرور بشن اما باهاشون دیگه هی زجر نکشم.
این روزا اصلا کار مهمم اینه که هی فکر کنم و هی ورق بزنم و هی علامت بگذارم بین اتفاقات زندگیم. میدونم خیلی جاها رو باید نقطه بگذارم و از سر خط شروع کنم. میدونم باید بعضی از آدمها رو بگذارم توی گیومه. باید یادم باشه این آدمها تا ته دنیا باید با من بیان. اندازشون فرق نداره. که یه ذره باهام باشن یا تمام زندگیم ازشون پر باشه. کمرنگ و پرنگشون یعنی مهم نیست، مهم حضورشونه، از نوع همیشگی. بعضی از آدمها و اتفاقات رو میدونم باید بگذارم بین دو تا خط فاصله. یعنی اینا قراره جملات معترضه زندگیم باشن. یعنی حضورشون از حالا به بعد ندیده گرفته میشه. اصلا بدون اینها هم میشد زندگی کرد.یعنی قرار نیست بیشتر از اون روزایی که بودن و بودنشون عذاب آور بوده، باشن و تکرار بشن.
این روزا که هی ورق میزم بعضی آدمها رو میبینم که من هرچقدرم بخوام فونتشون رو ریز و نازک کنم بازم بولدن.بازم به چشم میان. اینا آدمایی هستن که اگه نبودن من الان اینی که هستم نبودم. اگه نبودن شکل زندگیم حتما فرق داشت...شاید یه مانای دیگه، نمیدونم موفق یا ناموفق ولی...یه آدمایی هم هستن که اینقدر ظریف و آروم وارد تار و پود زندگیم شدن که همون وقت نفهیدم باهام چی کار کردن- حالا نه اینکه بد بوده باشن ها- بعدا یه سرنخ هایی پیدا شده از اثری که آروم آروم تمام زندگیم رو گرفته...
*****
یه حس عجیبی دارم. یه حس خوب، یه آرامش همراه با دلتنگی که مدلش آزار دهنده نیست. یه چیزایی کمه البته این روزا. الان که یه جبهه جنگم به آتش بس رسیده و اون یکی جبهه هم جنگ سرد هست، بیشتر فرصت دارم فکر کنم و بهتر حس کنم یه چیزایی هم کمه...خوبم ولی. با اینکه اون چیزا نیست ولی خیلی خوبم...
|